Biz birkaç "çalışan" ve "güçlü" kadındık. .
Güçlü olduğumuz için her işimizi kendimiz halletmeye alışmıştık.
Ailelerimiz öyle yetiştirmişti bizi.
Sonra üniversite. Hemen arkasından iş hayatı. Evdeki ampul, kırık
menteşe,
gece yarısı tutan böbrek taşı ağrısı vız gelir tırıs
giderdi bize.
Bir erkeğe gereksinim duymadan hayatımızı pek ala da sürdüren cinstendik
hepimiz. Faturalarımızı kendimiz yatırıyor, döndürüyorduk
işte bir şekilde çarkımızı. Ayrıca kendi ağırlığımız yetmezmiş gibi
çevremizde kim varsa onları da sırtlanıyorduk.
"Özgür"dük.
"Dimdik"tik. Asla boyun eğmiyorduk. "Güçlü"ydük.
Âşık olduğumuzda hissederek yaşıyorduk. Öyle kurallar, büyük
beklentiler filan yoktu. Kimseye problem çıkarmıyorduk. Bütün gün, eşşek
gibi çalışıyor, sevgilimizin canı istedi diye de, işten
çıktıktan sonra, gidip alelacele hazırlanıp, bizi evden almasına
gerek bile bırakmadan, neredeyse ona gidiyorduk.
Bir şey istemeyecek, sızlanmayacak,
söylenmeyecek kadar "güçlü" olduğumuzdan sorunlarımızı kendimiz
çözmeye alışıktık.
Onun yani sevgilimizin haberi bile olmuyordu çoğu zaman
sorunlarımızdan. Para var - yok, regl ağrısı, sistit ilacı, cüzdanım
çalındı gibi geceleri bizi uykusuz bırakan kıvranmalarımızdan da. Birinin
bize acıması en son istediğimiz "şey"di çünkü. Sonra bir
bakıyorduk ki, hakikaten kimse bize "hiiiiç!".acımıyordu.
"Ağlamayan çocuk ve meme" hesabı.
Zamanla bu durum görevimiz haline dönüşüyordu. Artık dayanamayıp da,
içimizdekileri birazcık dile getirecek olsak," aman tanrım!"
Sorunlu, kaprisli, feminist, tahammül edilemez, bunalımlı filan
oluyorduk.
Çaresiz sesimizi kesip yola devam ediyorduk, "bu nedenlerle" terk
edildiğimizde. Sonra bir duyuyorduk ki o, salağın salağını bulmuş. Neyi
var
neyi yoksa sermiş yeni ve sorunsuz(!) sevgilisinin önüne.

Bir de bizden farklı durumda olan kadınlar vardı.
Hani şu "zayıf!" olan kadınlar.
Erkeklere bağımlı olanlar.
Bir erkek olmadan var olamayanlar.
Çalışmayan. Faturalarla; "anlamadığı" (!), "nereden yatırılırmış,
bilmediği(!)"için kesinlikle uğraşmayan.
Torba taşıyamayacak kadar nazenin olduğu için alışverişe bile yalnız
gitmeyen.
Hep yorgun, başı ağrıyan.
Kendini, altın tepsiler içinde sunan.
Lütfeden ve lütfettiği için de kredi kartı limitini sonuna kadar
dayayan.
Ama hep huysuzluk eden. Hiçbir şeyi beğenmeyen.
Asla mutlu olmayan. Doymayan.
Teşekkür etmeyen. Minnet, vicdan azabı duymayan.
kıskançlık krizleri geçirerek kocasının, sevgilisinin hayatını karartan.
Boşanırken adamın çoraplarına kadar soyup alan.
Doğurduğu çocuğa bakmaktan aciz olduğundan, illa ki bakıcılar tutturan.
Bütün gün o cafe sizin, bu butik bizim, kuaför'dü, kıl'dı, spor
center'dı, gezip duran.
Akşam da eve gelir gelmez "yemek yok canım, bu gece nereye yemeğe
gidiyoruz?"diye soran. Annesinin bir tanesi, pamuklar içinde yaşamaya devam
eden. vs.vs.
Bu nedenle çökmeyen, buruşmayan, yıpranmayan.
İşin ilginci daha değerli olan..............?